De ultieme vorm van ontspanning is de dood. Overspannen zijn is het gevolg van een overmaat aan prikkels of een gebrekkig of tekortschietend vermogen om daarmee om te gaan. Niet zelden heeft dit letterlijk of figuurlijk een infarct als gevolg, vaak de opmaat tot diezelfde dood. Spanning is noodzakelijk voor en inherent aan (het) leven. Als we het over de gezondheid, ontwikkeling en prestaties van individuen en organisaties hebben, gaat het niet over wel of geen spanning, maar over de juiste maatvoering. Daarnaast gaat het over vruchtbare of stimulerende tegenpolen. Waar een discussie over autonomie versus control vaak snel verwordt tot een discussie over goed en slecht, wenselijk versus onwenselijk, doet die over vrijheid versus veiligheid vaak wonderen. Verbinding wordt wel gezien als het hart van leiderschap, maar heeft zonder spanning geen functie. Verandering kan evenmin zonder spanning; met een touw kun je niet duwen. Productief leiderschap en veranderend organiseren hebben spanning nodig, zoals tegenpolen elkaar nodig hebben. Zonder het een bestaat het ander niet of nauwelijks. Bij veranderen zorgen ze voor het op spanning brengen van individu en organisaties, moeten ze elkaar verstaan, speelt complementariteit een rol en moet de een de ander afhankelijk van de context meer of minder ruimte laten.