Het nieuwe troetelkind van managers, managementconsultants en onderzoekers is de high performance organisation (HPO). Net als bij de excellente ondernemingen in de jaren tachtig worden succesvolle organisaties geanalyseerd om te komen tot best practices en lessen voor andere organisaties. De definitie en onderbouwing van het begrip zijn generiek en summier. De definitie van wat succes dan is, is bovendien weinig precies. Het onderzoek naar de factor succes is in veel gevallen slordig, of in ieder geval methodologisch weinig transparant. Daarmee lijkt de populariteit van het concept omgekeerd evenredig te zijn aan de zorgvuldigheid waarmee het wordt behandeld. Men ‘vertaalt’ eendimensionaal onderzoek en enkelvoudige waarnemingen makkelijk naar organisatiekenmerken en technieken, die in eenvoudig ogende recepturen worden gegoten. Deze zijn daarmee in de meeste gevallen intuïtief aantrekkelijk, maar weinig relevant en valide voor specifieke organisaties. De receptuur is daarmee vooral een ontkenning van de verschillen in specifieke aard en context die uiteenlopende organisaties kenmerken.