Waar vroeger het maken en uitvoeren van beleid veelal plaatsvond onder één dak, is tegenwoordig een groot aantal uitvoeringsorganisaties verzelfstandigd. Bekende voorbeelden zijn de RDW en de IB-groep. Dankzij dergelijke verzelfstandigingen hebben de betreffende uitvoeringsorganisaties meer autonomie en eigen verantwoordelijkheid gekregen. Dit heeft veelal geresulteerd in concrete acties om de kwaliteit van de interne bedrijfsvoering en organisatie te verbeteren, met verbeteringen op het gebied van efficiëntie, flexibiliteit en klantgerichtheid als gevolg.

Aan de scheiding van beleid en uitvoering kleven echter ook nadelen. Zo blijkt de kwaliteit van de (sturings)relatie tussen de departementen en de zelfstandige uitvoeringsorganisaties vaak onvoldoende te zijn. Volgens de auteurs van dit boek is dat niet verwonderlijk. Na verzelfstandiging ontstaan complexe verbindingen met meervoudige relatiepatronen. Verbindingen met zowel hiërarchische als horizontale componenten. Het bereiken van een optimaal evenwicht tussen beleid en uitvoering is daarbij geen sinecure. Het risico dat oude patronen en denkwijzen de kop opsteken ligt op de loer. Niet zelden resulteren deze factoren in spanningen die leiden tot ‘verbroken verbindingen’ tussen departementen en uitvoeringsorganisaties.

Aansturen van verzelfstandigde organisaties´ analyseert aan de hand van een aantal herkenbare voorbeelden de vaak moeizame relatie tussen departementen en uitvoeringsorganisaties. Hierbij wordt gebruik gemaakt van een door Berenschot speciaal voor dit doel ontwikkeld model. Uiteraard bieden de auteurs ook tal van adviezen en aanbevelingen, met als doel het bereiken van een effectieve beleidsmatige verbinding tussen departementen en zelfstandige uitvoeringsorganisaties.